Laat de kinderen tot Mij komen!

De mensen probeerden ook kleine kinderen bij Hem te brengen om ze door Hem te laten aanraken. Toen de leerlingen dat zagen, berispten ze hen. Maar Jezus riep de kinderen bij zich en zei: ‘Laat ze bij Me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan!’

maandag 21 september 2015

Serie: Wandelen met God (4), moeilijke weg, zware wandeling

We gaan verder met onze serie

mooi gedicht

Moeilijke weg, zware wandeling....
Al dat wandelen is natuurlijk super... Maar net als tijdens onze vakantie gebeuren er wel eens dingen waardoor het wandelen niet zo goed gaat... Je hebt een blaar, een steentje in je schoen, of de toch tot de top van de berg is erg zwaar of een plensbui op je dak, je kan verdwalen.
Is het zo ook niet met ons leven. Zijn we soms niet ver voor onze Vader uitgerend, om Hem vervolgens uit het oog te verliezen... Maar ook ziekte, moeite....Zijn we dan niet als vermoeide kinderen die aan de hand van hun vader hangt... Hangen wij dan ook zo aan God Zijn hand tijdens het wandelen? Wat als die weg die Hij wijst niet makkelijk is.... 
Dit punt wilden we ook graag aanstippen. Want het leven met God gaat over rozen... want weet je rozen hebben ook doornen en die kunnen erg zeer doen. Ik moest hierbij denken aan het gedicht van Voetstappen. Hij zal je dragen. Dat willen we de kinderen ook leren.



Onze middag/avond...

Dit moment moesten we even plannen... We hebben gewacht op een wandeling die ze pittig vonden. En die kwam...  en het moment was daar dat we allebei met een kind op onze rug/nek liepen... Ja zwaar maar dat geeft niet dat hoort bij zo'n vakantie.... Als we een punt bereiken waar het minder zwaar is en we pauze kunnen houden, stoppen we. De kinderen hebben weer energie en zijn blij de top gehaald te hebben. We eten een broodje en ondertussen spreken over het wandelen wat te zwaar was voor hun kleine beentjes en over de steentjes die soms in onze schoenen zitten. Dan trekken we de lijn door naar ons leven en het wandelen met God. Ik heb het gedicht uitgeprint en mee genomen, de taal is lastig maar als we hier en daar nog wat uitleggen snappen ze het. Zeker omdat ze net op onze schouders gezeten hebben. 


Thuis op de boerderij maken we een knutselwerkje (zie link onderaan dit bericht) een prachtig beeld... Een man op zijn knieen en God die voor hem de weg baant.


we hadden geen sateprikker, maar plakte de handen gewoon vast aan de rol

Als herinnering hangen we ook de foto en gedicht op van voetstappen.



Links....
Foto en gedicht: Voetstappen
Knutselwerkje: God baant de weg

1 opmerking:

  1. Wat mooi deze serie!! Zo gaaf om dit te combineren met het echte wandelen !

    BeantwoordenVerwijderen