Nadat ik vanochtend gewerkt had, sprong ik op de fiets, om de kinderen op te halen... en we fietste zoals altijd druk kletsend naar huis en toen.... tja toen begon het... Geen idee wat er onderweg gebeurde... maar thuis was het enkel ruzie, huilen, brutaal praten, elkaar plagen...
Nou eerst maar eten, ze zullen vast honger hebben... Ook eten hielp niet... Toen kwam papa thuis, want die zou mee gaan naar de kerk... Ook die keek me na een paar minuten bijna wanhopig aan... met een blik : VANWATISDIT???....
Toch gingen we "gezellig" aan de knutsel om onze rijkdom door te geven... Want we vulde een schoenendoos voor kinderen in Polen. Gisteren hadden we al rondgelopen door de Action en bedacht waar we zo'n jongetje mee zouden kunnen verwennen.. En oh wat kochten we mooie dingen.
We vonden dat de jongens ook een stuk speelgoed van zichzelf weg moesten geven. Dat werd zonder morren gepakt, ook de spaarpot werd op tafel gezet om een deel van de vervoerskosten te kunnen betalen....
Vol trots waren we klaar en leek de lucht geklaard... We gingen naar de kerk, brachten onze doos voorin de kerk en daarbij kwamen er nog veeeeel meer... We luisterde en zongen in de kerk... Maar ook daar ging het verkeerd en ondertussen ontstond bij iedere verkeerde beweging bij mij irritatie... waardoor ik zelf ook met stoom uit mijn oren de kerk uit kwam....
Daarna ging het nog even door.... Bah wat een dag dan... en dan is het nog wel dankdag... We dachten het leuk af te sluiten en frietjes te bakken... een gejuich ging op... tot bleek dat de favo snack er niet was.... ooohhhh en weer begon het... Na het eten hebben we ze snel gedoucht met uiteraard het verwachte geruzie en gemopper van mij.... Daarna heb ik ze op bed gezet om na te denken over hoe deze dag was.... Na een tijdje hadden ze zelf toch ook wel bedacht dat het niet leuk was en dan ook nog op dankdag... We hebben samen mogen bidden, knuffelen en sorry zeggen... en we hebben afgesproken dat ze morgen zonnestraaltjes zullen zijn
Ik heb getwijfeld wat ik zou bloggen.... Dacht zal ik alleen foto's doen... Zal ik niks bloggen... of.... er gewoon eerlijk over bloggen.... fouten toegeven... vervelende buien benoemen... want ik denk dat iedereen die zulke buien wel kent...
Kennen jullie zulke dagen???
Oh, zo herkenbaar! Zeker op zulke dagen! Volgens mij is er dan een iemand extra bezig om t te verknoeien! Maar niet getreurd! Dan zijn er nog genoeg redenen om te danken! Denk maar aan hoe je de dag afsloot! En jullie hebben toch lekker een doos neergezet!
BeantwoordenVerwijderenKlopt helemaal hoor Els!
VerwijderenIk ben nu ik lekker op de bank zit, alleen maar blij dat ik kon mopperen... en dat ik kon balen... want we hebben kinderen... Ben zo blij met ze... maar dan even niet...
Ik denk dat je gelijk hebt dat de duivel op zulke dagen extra bezig is...
Bedankt voor je reactie!
Liefs Ilse
`Heerlijk dat je het zo eerlijk, kwetsbaar beschrijft, en je juist deze blog ook publiceert! Heb ik echt ontzettend veel respect voor!
BeantwoordenVerwijderenIk heb nog geen oudere kinderen, maar nu al (mijn dochtertje is bijna 2) herken ik het. Dingen kunnen zo anders lopen dan je graag zou willen of dan je verwacht had..! Juist door humeur oid! Ik denk zeker dat de duivel hierin een groot aandeel heeft, maar laat je niet 'gek' maken! Ondanks dat het jammer is; de volgende keer beter!!
Heel gaaf te lezen hoe jullie het hebben afgesloten!
Bij de Heere mogen we elke dag om vergeving vragen en opnieuw beginnen, ook na een mislukte dag!!
Gods zegen!
Groetjes Lydia
ps. mijn vorige reactie was ineens verdwenen!! toch nu nog maar even opnieuw getypt!
(http://gelovend-gezin.blogspot.nl/)
Hoi Ilse,
BeantwoordenVerwijderenWat jammer dat de dag niet verliep zoals je hoopte. Goed dat je dit toch online zet hoor! We moeten als bloggers ook geen ideaalbeeld gaan creëren. Want perfect is het nergens op deze aarde! Hier is het ook geregeld heel gezellig (dus niet). De meisjes zitten elkaar regelmatig in de haren over speelgoed wat de ander wil hebben of afpakt. Maar gelukkig zijn er ook meer dan genoeg gezellig dagen waarop ze elkaar knuffelen.
Wat mooi die actie met de schoenendozen! Leuk!
Morgen weer een nieuwe start!
Ik vind het heel goed dat je dit toch geschreven hebt. Want dit is de werkelijkheid van ons leven. Ik dacht net: het laat ook iets zien van wie wij zijn. Dat we meer balen dan danken :) Maar gelukkig mogen we eucharisteo ook in teleurstellende situaties beleven. Prayer and Thanksgiving are the two wings of the soul by which it rises upward to God.
BeantwoordenVerwijderenWie weet wat ze morgen voor zonnestraaltjes zullen zijn, jouw kinderen. Geef de moed niet op maar focus je op Gods genade. Daar worden we echt dankbaar van.
Heel herkenbaar. Dagen waarop de kinderen zich gewoon niet kunnen vermaken en ik mij mezelf de hele dag hoor mopperen en corrigeren... het doet mij dan heel veel om juist op die momenten samen met de kinderen in gebed te gaan en te zien dat zowel ik en de kinderen dan rust vinden. Wat als je die relatie met God nu niet hebt! Hoe sluit je voor jezelf dan zo'n dag af?
BeantwoordenVerwijderenprachtig blog!
BeantwoordenVerwijderenHoi Ilse, Wat fijn dat je dit schrijft. Blij dat je het gedaan hebt. En omdat jij zo eerlijk bent....haha, zal ik het ook zijn! Ik herken het dit jaar in ieder geval heel erg! Wij hebben ons huis in de verkoop en wij zijn zeg maar 'dat ene dossier waarbij alles mis gaat', zoals de receptioniste van onze makelaar het zegt. Als dan op dankdag eindelijk na maanden een eind aan je onzekerheden zou komen, en je juist op deze dag hoort dat er toch weer een (tijdelijke?) kink in de kabel is gekomen, dan is je dankdaggevoel ook ver te zoeken! Maarrr...ik herinner me de uitspraak: er is altijd, altíjd iets te danken. Dus gewoon doen! Ik merkte dat de Geest me beetje bij beetje de goede richting in duwde. Eerst 's middags toch maar dankliedjes opgezet voor zoon. Muziek kan de sfeer ook zo veranderen, vind ik. Vooral christelijke muziek. Het verzachtte mijn hart in ieder geval. Dan na het eten toch maar een speciaal dank-kring-gebed waarbij we alles opnoemen waarvoor we dankbaar zijn. En al pratend en biddend, eerst meer uit een idee van 'het is allemaal waar, maar ik voel het niet, maar ik zeg het toch'(noem het gehoorzaamheid) en daarna kwam het gevoel van dankbaarheid er ook steeds meer bij. Daarna een slinger gemaakt met knipsels. God gaf me toch de kracht en de overtuiging om er samen iets mee te doen. Stapje voor stapje. En voor de rest probeer ik al mijn gebeden onder dankzegging bij God te brengen. Zonder Gods Geest ben ik een ondankbaar mens. Maar mét Hem in ieder geval al een stukje minder. (Ik herken dit trouwens ook van zondagen dat we avondmaal hebben etc. Juist dan vaak net voor of na die tijd dat er iets gebeurt) Bij ons dus niet ons kind, maar de omstandigheden. Toch overeenkomsten. Dank voor het delen nogmaals, Annemieke
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenTrouwens knap hoe ik uit je verslag proef dat je alles in het werk hebt gezet om de dag 'te redden' :-) En misschien niet helemaal gelukt zoals je het wilde, maar door het vergeving vragen en gebed mag je er toch vanuit gaan dat God jullie en je kinderen als vergeven, heilig, foutloos wil aanzien. Maar kom me voorstellen dat je het desondanks wel even moet laten 'zakken' allemaal) Wat een grote God hebben we! PS. Je zou het trouwens niet zeggen als je dat lieve, lachende gezicht van je zoon ziet lol ;-)
BeantwoordenVerwijderenJAAA! Heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenWat een verschrikkelijke lange dagen zijn dat :).
Altijd blij als iedereen dan weer op bed ligt en we de dag erna opnieuw kunnen beginnen...
En wat heerlijk dat je er open over schrijft. We doen als vrouwen altijd zo stoer tegenover elkaar, maar dit toegeven is veel stoerder :)
A.D.
zo herkenbaar, we worstelen gewoon door, ze worden vast een keertje groot. En heerlijk en eerlijk om het bij je te lezen, dat vermindert mijn frustraties hier weer een beetje...want het gaat allemaal bij ons ook wel eens erg moeizaam.
BeantwoordenVerwijderenJa, natuurlijk ken ik zulke dagen. Zwáár, vind ik die! Als het echt bar en boos was (lang duurde), moet het echt een poosje zakken, ondanks dat ik graag vergeef.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je nu weer een paar fijne dagen hebt gehad! Daar kun je dan weer extra van genieten!